Złamanie kości to przerwanie ciągłości kości wskutek działania sił z zewnątrz.
Ważnymi czynnikami wpływającymi na wybór metody leczenia są rodzaj i umiejscowienie złamania. Metody postępowania w zaopatrywaniu złamań w obrębie trzonów kości długich wciąż się rozwijają i ewoluują. Wskutek coraz lepszego zrozumienia mechanizmów biologicznych gojenia złamań i roli tkanek miękkich w tym procesie powstają nowe techniki nastawiania i zespalania tych złamań. Podstawowy cel stanowi przywrócenie w jak największym stopniu funkcjonalności kończyny, nie zawsze jest konieczne nastawienie anatomiczne.
Znajomość rodzaju złamania pozwala przewidzieć stopień obrażeń tkanek miękkich i tym samym dobrać odpowiednią metodę nastawienia i stabilizacji. Im większy stopień uszkodzeń, tym ważniejsze jest dostosowanie terminu operacji, a także techniki nastawienia i rodzaj implantu.
Leczenie złamań kości może być operacyjne lub zachowawcze, czyli nieoperacyjne. Bezwzględnymi wskazaniami do zabiegu operacyjnego są ratowanie życia lub ratowanie złamanej kończyny, czyli sytuacje, w których tylko operacja jest szansą na przeżycie (np. w przypadku urazów wielonarządowych) lub uniknięcie amputacji (np. w złamaniach otwartych). Leczenie operacyjne stosuje się także w przypadkach, gdy zastosowanie leczenia zachowawczego nie gwarantuje pożądanego efektu leczenia.
Leczenie zachowawcze, najczęściej z wykorzystaniem unieruchomienia gipsowego może służyć jako zaopatrzenie czasowe lub ostateczne. Pozwala ono uniknąć powikłań związanych z operacją. Zrost kostny w takim przypadku trwa jednak dłużej, większe jest również ryzyko braku zrostu, nieprawidłowego ustawienia i sztywności sąsiadujących stawów.
Nieprzemieszczone lub minimalnie przemieszczone złamania można pomyślnie leczyć z użyciem unieruchomienia gipsowego lub wyciągów pośrednich i bezpośrednich. Wymaga to jednak regularnych wizyt kontrolnych, ponieważ często dochodzi do wtórnego przemieszczenia się odłamów. Decyzję co do metody leczenia zawsze podejmuje lekarz.